Tijdens de herdenkingsdienst sprak bestuurslid Arjen van Ginkel namens de stichting de volgende woorden:

De telefoon ging en een stem uit het verleden klonk. Hij hoefde zijn naam niet te noemen, dit was Jan, Jan Mulderij. Of ik het bestuur van de Willem Jansen Stichting wilde komen versterken? Een club van een schilder uit Westzaan die ik vaag kende, maar met Jan als voorzitter en die kende ik wel degelijk. Van deze kerk, waar hij de klok luidde, bij de deur stond, samen met Corrie de kosterij bewoonde en Bas en Door grootbracht. Dat was de Jan uit mijn jeugd, die samen met Corrie als toezichthouders mee ging met het jaarlijkse kamp van de ‘Jeugdkerk’ zoals de jongerengroep zich noemde. God, wat hadden wij een mazzel met hun als begeleiders.

Die Jan bekommerde zich later om de erfenis van Willem en Chris Jansen. Net als hij Westzaners die verliefd waren geraakt op het dorp. Begin jaren tachtig werd hem advies gevraagd voor de plaatsing van een sokkel en een beeld. Voor hij het wist was hij het hoofd van de eenkoppige bouwtechnische commissie. Door omstandigheden lag de voorzittershamer tien jaar geleden plots voor zijn neus. Hij wilde die taak wel op zich nemen, maar nooit de hamer gebruiken. Het moest er vooral gemoedelijk aan toe gaan. Harmonie en samenwerking dat waren de kernwaarden die Jan soepel en met vanzelfsprekendheid in praktijk bracht.

Hij was zorgzaam, haalde je op voor vergaderingen en bracht je weer thuis en had altijd aandacht voor jou en je omgeving. Een stijlvolle levensgenieter. Een charmeur met oog voor schoonheid op het doek en in de wereld. Stond je in het plantsoentje te snoeien dan kende hij de helft van de passanten. Oud dorpsgenoten, oude liefdes en oud-leerlingen: dag Jan! Hij was een onderwijsman en niet te vergeten een vakman, iemand die heel veel voor onze Stichting heeft betekend. Voor dit werk kreeg hij in 2016 de Geertje Visser Schoenprijs, een eervol speldje van en voor Westzaners.

In september van dit jaar werd het borstbeeld van Chris onthuld. Vader en zoon stonden nu samen in het plantsoen op de hoek van de Watermolenstraat. Het was de bekroning van het Chris Jansenjaar waar hij zo voor had geijverd. Het was veel drukker dan verwacht en tussen al die mensen kwam opeens Jan aan schuifelen, samen met Agaath. Het gaf de feestelijke gebeurtenis een gouden randje, maar zonder glans. Want hoe verheugd we ook waren, we zagen andere Jan. Zijn stem klonk nog vertrouwd, maar hij was al op de terugtocht naar wat hij nu is: een diep gekoesterde herinnering.