Ik sta op, ik word wakker…ik wandel door het huis als een stakker. En dan plotseling – na twee dagen feest – valt het kwartje: Stratenkorfbal vandaag. De dag van de waarheid. De dag ook waarover in de App-groep van Ouders F1 al dagen steken onder water zijn uitgedeeld. En ook boven water. De dag ook die mijn vrouw vreesde. “Je gaat toch niet echt meedoen? Ik wil ook een keer op vakantie zonder dat je geblesseerd bent”. Maar als je een jaar lang de stukjes schrijft over het team van je dochter (F1), dan heeft zei ook het recht om een dag lang te kijken hoe vader gaat ondervinden dat korfbal best een ingewikkeld en bovenal vermoeiend spelletje is. Kijk, lieve lezers, ik had mij natuurlijk van te voren wel goed ingedekt. Je ne suis pas gekke henkie. Het Weiver – en een vleugje Middel – bevat natuurlijk wel een aantal korfbalkanjers. Bert, Myrthe, Raven, Koen en Quincy; Bam! Dan zit je natuurlijk geramd met de ervaring. Gooi daar een paar enthousiaste sporters bij – Nathalie, Mark, Hans. Krista en ondergetekende- en je zou zeggen dat de ideale melange voor succes is gemaakt. Hoewel sporters, ik zal eerlijk zijn. Voorafgaand aan de dag had ik de wervels al recht laten zetten, de strekoefeningen op het matje gedaan en mijn spieren de zoete behandeling van een infraroodlamp gegeven. Sommige grijpen naar de warmtecreme, maar gaat niet altijd goed.
De eerste wedstrijd moesten wij tegen ‘dat oranjeteam’. Mijn dochter riep nog wel iets van ‘hup pappa’, maar 25 jaar geen sport maak je niet in een paar minuten goed. ‘Hup pappa’ liep na enkele minuten als een verhit trekpaard over het veld. Gelukkig zag ik ook de rest van het team wat zurig kijken. Maar dat kan ook door de achterstand zijn geweest; 3-2 verloren uiteindelijk. Daarna vond Bert het tijd om toch maar iets van tactiek uit te leggen. “Je hoeft dus niet als een idioot achter je mannetje aan te lopen. Het gaat om goed positiespel rond de korf”. Hij gebruikte bekertjes, suiker en melk voor zijn uitleg. Aan mensen die de sport nog nooit gespeeld hebben, moet je de uitleg simpel houden. Dat ging de tweede partij dan ook een stuk beter. Sterker nog; we verloren met 1-0 maar het was niet nodig.
Maar we voelden de stijgende lijn. Kuiten werden nog eens losgegooid, de rugspieren opgerekt en nog een paar keer geoefend. Het werd een wedstrijd waarvan onze dochter achteraf zei: “dat hebben jullie niet eens zo slecht gedaan”. Onder toeziend oog van zijn vriendin voelde Koen zich trouwens helemaal het mannetje toen hij kon laten zien dat hij de sport toch al een paar jaartjes speelt. We wonnen dik – ik geloof met 8-2 – en hij gooide de bal er vier keer in. Maar vooral veel respect voor alle vrouwen. Dat heb ik natuurlijk altijd en ook buiten het korfbal, maar nu helemaal. De mannen hadden wissels klaarstaan, maar Nathalie, Krista, Raven en Myrthe moesten alles spelen. Respect! Hans proefde in deze pot overigens de smaak van een doelpunt, maar ook meteen het zuur van het afkeuren. “Wat? Mag ik niet schieten op de korf wanneer iemand zijn handen opsteekt. Pffff”
Het laatste potje was ook top. Mark toonde zich een potentieel Roda-lid. Uitstekend balgevoel, sportief, maar toch ook de wil om te winnen. Want alles goed en wel; zolang er een kans is om 2e te worden in de poule gaan we ervoor. Al zei niemand dat hardop. En al zeiden vele lichamen; “nee, alsjeblieft niet. Drie wedstrijden is meer dan genoeg”. Zo werkt het toch niet. Ook al ben je de 40 ruim gepasseerd. Iedere zere, zure en verrekte spier in mijn lijf zei: go, go, go. Morgen kun je wel uitpuffen! En we gingen er dus weer vol voor; met een keurige 4-2 winst. Maar helaas geen tweede plek. Team Weiver was gestrand. Met trots namen we ons kroost in de armen en gingen vanaf de zijlijn de overige teams aanmoedigen. We keken elkaar daarbij nog wel 1x aan en dachten; volgend jaar – ik hoop zo dat dit een traditie word -dan staan we er gewoon weer!
Het is nu een dag later. In de App-groep F1 vliegen berichten over en weer. Foto’s van de winnaars met hun beker (“ja, met coach Joris”) en foto’s van anderen. Knuffelende foto’s ook. Van mannen die na dagen stangen weer ‘vrede’ sluiten en liefdevol het feestweekend afsluiten. Van vrouwen uit verschillende teams die heerlijk aan tafel barbecueën en ervaringen uitwisselen. En deze verslaggever geniet nog lang na. En wil iedereen bedanken die het feestweekend mogelijk heeft gemaakt. En nu; auw! Ik moet opstaan. Uit de beenspieren….
Groetjes
Jeroen
